Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πω και εγώ την δική μου πραγματική ιστορία, την ιστορία που στα 26 μου χρόνια κατάφερα να πω, όχι δημόσια, όχι επώνυμα, αλλά τα κατάφερα.
Η δική μου παιδική ηλικία σταμάτησε να είναι αγνή, αθώα, όμορφη όταν μόλις στα οκτώ μου χρόνια έπεσα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από έναν έφηβο – οικογενειακό φίλο.
Ήμουν στη γειτονιά και έπαιζα όταν ήρθε και με πήρε δελεάζοντας με, με κάτι αδέσποτα κουτάβια που τα είχε βρει και τα είχε κρατήσει σε ένα εγκαταλελειμμένο αμάξι. Από την αγάπη που είχα στα ζώα τον ακολούθησα και πήγα να τα βρω. Όταν έφτασα θυμάμαι ότι μπήκα στο αμάξι να βρω τα κουτάβια, έκατσα, έπαιξα, τους έβγαλα και ονόματα. Εκείνος, με έβαλε να κάτσω πάνω του και ξεκίνησε να ακουμπάει τα γεννητικά του όργανα στο σώμα μου, στην αρχή με τα ρούχα και έπειτα χωρίς.
Δεν ήξερα τι έκανε, ήμουν παιδί, ένιωθα ντροπή αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί, αφού πέρασε η ώρα έφυγα, πήγα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν μπάνιο. Ήθελα να βγάλω από πάνω μου την ντροπή και την ενοχή που ένιωθα, μια ντροπή και ενοχή που δεν ήξερα γιατί την νιώθω.
Αυτό όμως ξαναέγινε και άλλες φορές στο ίδιο σημείο μέχρι την τελευταία φορά που μας είδε ο αδερφός μου, σοκαρισμένος θυμάμαι να μου φωνάζει και να ασκεί βία στον συνομήλικο οικογενειακό μας φίλο. Ένιωθα ντροπή, ένιωσα ότι έκανα κάτι πολύ κακό αλλά χωρίς να ξέρω τι ήταν αυτό. Ντροπή, ενοχές, τύψεις, στεναχώρια ήταν τα συναισθήματα που κουβαλούσα για πολλά χρόνια πάνω μου.
Τώρα στα 26 μου αντικρίζω αυτό τον άνθρωπο ξέροντας τι μου έχει κάνει, ξέροντας πως ήμουν παιδί και τα παιδιά δεν φταίνε.
